Op de AgileHubNoord bijeenkomst van woensdag 21 september 2015 gaf Ben Linders een workshop over de retrospective.
Het doel van een retrospective is om te leren en leren is de rode draad in scrum, getuige de volgende quote’s uit de Scrum guide: “Scrum is founded on empirical process control theory, or empiricism”. “Three pillars uphold every implementation of empirical process control: transparency, inspection, and adaptation”.
Bij het organisatie onderdeel waar ik nu werk worden regelmatig nieuwe collega’s opgeleid. Het is een interne opleiding die enkele weken duurt. Tijdens een pauze schoof ik aan bij de collega’s die de opleiding gaven. Ze vertelden dat ze aan het einde van elke week de nieuwe collega’s vroegen hoe het ging met de opleiding. Ik vroeg welke werkvorm ze hanteerden voor de evaluatie. Tot mijn verbazing en vreugde hanteerden ze de 4 bekende vragen:
1. Wat ging goed?
2. Wat ging niet zo goed?
3. Wat heb ik geleerd?
4. Wat houdt me nog bezig?
Ik vertelde hen over andere vormen van de retrospective. Ze raakten enthousiast en bij de zeilboot besloten ze spontaan die toe te passen bij de evaluatie die na een paar uur zou plaatsvinden.
Voor diegene die geen kennis hebben van deze oefening hieronder de kern.
- Teken op een flap of op een whiteboard een
zeilboot (symboliseert het project) en:
- een eiland (staat voor het te bereiken doel)
- wolken & wind (staan voor de positieve zaken die zorgen voor een voorspoedige reis)
- de rotsen (staan voor de problemen die je ziet opdoemen)
- het anker (staat voor alle belemmeringen die je ervaart)
- De teamleden schrijven eigen voorbeelden of ervaringen van alle 4 onderdelen op een post-it en plakken die dan op de juist plaats. De waarde zit in de toelichting en in de dialoog die ontstaat.
In het boek van Ben Linders “Waardevolle Agile Retrospectives” wordt de zeilboot oefening uitvoerig beschreven.
Ik heb de 2 collega’s het bovengenoemd boek geleend voor achtergrond informatie en hen beloofd dat ik bij de evaluatie aanwezig zou zijn en hen zou helpen (gevraagd en ongevraagd).
De sessie verliep voorspoedig. De werkvorm sprak aan. De 2 collega’s stonden vol zelfvertrouwen en enthousiasme voor de groep. Ik genoot achter in de zaal van zoveel lef en lerend vermogen. Twee keer heb ik ingegrepen. De eerste keer om de groep te wijzen op de tijd. De tweede keer bij het bespreken van de verbeterpunten. Er waren er veel te veel. Om te voorkomen dat ze geen enkele zouden uitvoeren heb ik de groep ‘gedwongen’ een keuze te maken voor 2 verbeterpunten en die daadwerkelijk uit te voeren.
De sessie verliep in een soort flow, alles klopte en mijn interventies werden als vanzelfsprekend door alle deelnemers geaccepteerd.
En nu terug naar mijn begin vraag: hoeveel ervaring heb je nodig?
Normaal gesproken heb je ervaring nodig voor een goede evaluatie. Je dient je voor te bereiden. Aanvoelen hoe het team er voorstaat en afhankelijk van de situatie een geschikte werkvorm kiezen.
Tijdens de evaluatie hou je de tijd goed in de gaten en zorg je ervoor dat iedereen voldoende aan het woord komt. Je waakt voor een veilige sfeer, zodat iedereen durft te zeggen wat hij of zij wil zeggen.
Klopt allemaal.
Is het beschreven voorbeeld dan de uitzondering die de regel bevestigt?
Ik denk dat er meer is en dat antwoord wordt naar mijn mening mooi verwoord in de onderstaande spreuk van Loesje.
